این فناوری به قیمت زمان پاسخ کمتر و زاویه دید کمتر است، به همین دلیل محبوبیت کمتری نسبت به IPS دارد. آنها همچنین معمولاً کمی گرانتر از پنل های IPS هستند، بنابراین اگر کنتراست برای شما مهم است، ممکن است انتظار داشته باشید که برای آنها هزینه بیشتری بپردازید.
مینی ال ای دی: تیرگی موضعی در مقیاس کوچکتر
نور پس‌زمینه در اکثر نمایشگرهای LCD معمولاً در کل صفحه روشن می‌شود، اما تلویزیون‌ها با ارائه کم‌نور محلی راهی برای ایجاد کنتراست بهتر پیدا کرده‌اند. تنها مشکل این است که ایجاد مجموعه‌ای از نورهای پس‌زمینه که می‌توان آنها را به‌طور مستقل کنترل کرد، به سختی به صفحه‌نمایش‌های کوچکتر کاهش می‌داد.
تکنولوژی Mini-LED ظاهر شده است. فناوری Mini-LED کوچکتر از فناوری LED سنتی (حدود 200 میکرون) است، به این معنی که تولید کنندگان صفحه نمایش می توانند نور بیشتری را در فضای کوچکتر قرار دهند. به عنوان مثال، هزاران منطقه کم نور محلی در صفحه نمایش لپ تاپ و تبلت وجود دارد. به بیان دقیق، Mini-LED یک فناوری نور پس زمینه است و می تواند با چندین نوع مختلف نمایشگر LCD ترکیب شود، اما کنتراست و سطح سیاهی را در هر صفحه ای که روی آن استفاده می شود بهبود می بخشد. همچنین یک فناوری به نام “Micro LED” وجود دارد که در آن پیکسل ها به عنوان نور پس زمینه خود عمل می کنند، اما در حال حاضر به نمایشگرهای بسیار بزرگ (و فوق العاده گران قیمت) محدود می شود.
OLED: جام مقدس سطوح سیاه
یکی از معدود جایگزین های کریستال های مایع، دیودهای ساطع کننده نور آلی (یا OLED) هستند. این پنل ها از پیکسل هایی استفاده می کنند که نور خود را ساطع می کنند و نیازی به نور پس زمینه ندارند. از آنجایی که هر پیکسل می تواند نور خود را ساطع کند، نور اضافی به قسمت های تاریک تصویر نشت نمی کند. سطوح سیاه در پنل‌های OLED تقریباً نامحدود است، زیرا هر پیکسل غیرفعال از نظر عملکردی مشابه زمانی است که صفحه نمایش خاموش می‌شد.
از آنجایی که نور پس زمینه وجود ندارد، پنل های OLED در تولید تصاویر با کنتراست بالا و بازتولید دقیق رنگ ها فوق العاده خوب هستند. با این حال، برخلاف نمایشگرهای LCD، بیشتر در معرض سوختن هستند. همچنین شرکت های زیادی در تولید این پانل ها وجود ندارند. در واقع، اکثر پنل‌های OLED توسط یک سازنده تولید می‌شوند: LG.
این باعث شده است که نمایشگرهای OLED نسبت به نمایشگرهای LCD سنتی گرانتر باشند، اگرچه قیمت آنها در سال‌های اخیر به قیمت‌های مناسب‌تری کاهش یافته است. با این حال، اگر می خواهید بهترین تصویر ممکن را داشته باشید، به احتمال زیاد با نمایشگرهای OLED روبرو خواهید شد و قیمت آنها احتمالاً بالاتر از نمایشگرهای LCD قابل مقایسه است.
QD OLED و WOLED: OLED روشن تر
نمایشگرهای کوانتومی OLED (یا QD-OLED) نسبتاً جدید به چشم انداز صفحه نمایش سامسونگ اضافه شده اند. اگرچه نمایشگرهای OLED نور خود را ساطع می کنند، اما همچنان باید از فیلترهایی برای تولید طول موج های قرمز، سبز و آبی استفاده کنند. نمایشگرهای OLED معمولی از یک زیر پیکسل سفید برای تولید این نور استفاده می کنند که باعث افزایش روشنایی هر پیکسل می شود.
مشابه دیگر نمایشگرهای کوانتومی، نمایشگرهای QD-OLED از OLED های آبی به عنوان منبع نور استفاده می کنند و سپس به نقاط کوانتومی ضربه می زنند تا نور قرمز و سبز مورد نیاز برای تولید یک تصویر تمام رنگی تولید شود. این رویکرد مزایای OLED (بدون نیاز به نور پس‌زمینه مجزا و تصاویر با کنتراست بالا) را با مزایای نقاط کوانتومی (نور کمتر در عبور از فیلترها، کنترل مستقیم بر دقت رنگ) ترکیب می‌کند.
نمایشگرهای مدرنی که از فناوری QD-OLED استفاده می کنند، یکی از زیباترین نمایشگرهایی هستند که تا به حال در اینجا در WIRED آزمایش کرده ایم. برای مثال، Samsung S95C (8/10، WIRED را توصیه می‌کند) ویرایشگر ارشد WIRED، پارکر هال، را با سطوح مشکی عالی، رنگ‌های پر جنب و جوش و زوایای دید گسترده شگفت‌زده کرد.
WOLED فناوری مشابهی است که هدف آن روشن‌تر کردن اشیا است، اما با یک لایه OLED سفید نیز همراه است. این فناوری در مدل‌های پیشرفته ال‌جی مانند C4 جدید (9/10، WIRED توصیه می‌کند) برای دستیابی به حداکثر روشنایی بیش از 1000 نیت استفاده می‌شود.
از آنجایی که پنل‌های QD-OLED و WOLED نسبتا جدید هستند، نمایشگرهایی که استفاده می‌کنید احتمالاً در حال حاضر گرانتر خواهند بود، اما احتمالاً یافتن کیفیت تصویر بهتر در صفحه‌نمایش‌هایی که استفاده نمی‌کنید دشوارتر خواهد بود.
