Synchron و Paradromics به جای ساختن یک دستگاه از پایه، از دستگاه های پزشکی قبلی الهام گرفتند. به عنوان مثال، طراحی Paradromics بر اساس آرایه یوتا است، اما برخی از پیشرفت های عمده را ایجاد می کند. به عنوان مثال، این بی سیم است و دارای 421 الکترود در انتهای سیم های کوچکی است که در بافت مغز جاسازی شده اند. آنجل می گوید، همه این سیم ها بسیار کوچکتر از ساقه های آرایه یوتا هستند.
در همین حال، سنکرونایزر یک لوله توری توخالی است که شبیه استنت قلب است. به جای اینکه مستقیماً وارد مغز شود، در ورید گردن در قاعده گردن وارد شده و به سمت قشر به سمت بالا هل داده می شود. Synchron دستگاه خود را تاکنون در ده شرکت کننده کاشته است که یکی از آنها بیش از سه سال است که با آن کار کرده است. (ایمپلنت آربو پس از 100 روز همچنان کار می کند.) Banerjee می گوید که این شرکت تاکنون کاهشی در کیفیت سیگنال یا عملکرد نداشته است.
اندرو شوارتز، استاد علوم اعصاب در دانشگاه پیتزبورگ که رابط های مغز و کامپیوتر را می سازد، حدس می زند که طراحی نورالینک ممکن است باعث بیرون راندن نخ های کاشته شده از مغز شده باشد.
برای قرار دادن دستگاه باید لایه بیرونی مغز یعنی سخت شامه باز شود. او می‌گوید: «با چندین سیم که به‌صورت جداگانه وارد قشر مغز می‌شوند، بخیه زدن سخت‌شکم پس از کاشت سیم‌ها ممکن است دشوار باشد». ترک این دهانه ممکن است باعث ایجاد بافت اسکار در اطراف دهانه شود و باعث بیرون کشیدن نخ ها شود. شوارتز می‌گوید ماتریکس یوتا به گونه‌ای طراحی شده است که پس از کاشت می‌توان سخت‌شکم را بخیه زد.
علیرغم شکست Neuralink، این شرکت همچنان موفق شد در 20 مارس یک نسخه نمایشی از دستگاه خود را به صورت زنده پخش کند، که نشان می‌دهد آرباگ از ایمپلنت برای بازی شطرنج استفاده می‌کند و فقط در مورد آن فکر می‌کند. آرباو همچنین از این دستگاه برای اجرای یک بازی ویدیویی استفاده کرد ماریو کارت. او گفت: “من حتی نمی توانم توصیف کنم که توانایی انجام این کار چقدر شگفت انگیز است.” او در این ویدئو گفت.
در پست وبلاگ، Neuralink می‌گوید که با تغییر الگوریتم ضبط به منظور حساسیت بیشتر به سیگنال‌های عصبی، لیدهای گمشده را جبران کرده است. همچنین می گوید که نحوه ترجمه آن سیگنال ها به حرکات مکان نما را بهبود بخشیده و رابط کاربری آن را بهبود بخشیده است و این تغییرات می تواند عملکرد دستگاه را افزایش دهد.
در مورد حرکت مکان نما، آنجل می گوید که داشتن الکترودهای بیشتر چندان اهمیتی ندارد. اما برای کارهای پیچیده تر، مانند تبدیل متن به گفتار، نرخ داده بالاتر مهم خواهد بود.
قبل از کاشت، آرباگ از یک قلم دهانی که به عنوان عصای دهانی شناخته می‌شود، برای کار با قرصی که مراقب باید در جای خود نگه دارد، استفاده کرد. چوب دهان را فقط می توان در حالت عمودی استفاده کرد و مانع از گفتار عادی می شود. هنگامی که برای مدت طولانی استفاده می شود، می تواند باعث ناراحتی، خستگی عضلانی و زخم های فشاری شود.
بر اساس وبلاگ شرکت، برای آربو، دستگاه Neuralink یک “بار لوکس” است. او هنوز از ایمپلنت استفاده می‌کند، که به او اجازه می‌دهد «دوباره با دنیا ارتباط برقرار کند» و بدون نیاز به خانواده‌اش در تمام ساعات شبانه‌روز، دوباره کارها را به تنهایی انجام دهد.
آنجل می گوید: «خوب است که بیمار همچنان می تواند از دستگاه استفاده کند و در نهایت از آن راضی باشد و قابل اعتماد در یک بازه زمانی چند ساله.”
احتمالاً در مسیر تجاری‌سازی رابط‌های مغز و رایانه با مشکلاتی روبرو خواهد شد و با اتخاذ رویکردی منحصربه‌فرد در دستگاه‌های Neuralink، این شرکت ممکن است با مشکلات بیشتری در این راه مواجه شود.